Paulus de Groot, geboren met “Downsyndroom”, groeide op in de kunstkring van de jaren zeventig, wilde net als zijn vader Karel de Groot kunstenaar worden.

​

Paulus schildert vooral zijn eigen binnenwereld, een wereld die vaak onrustig is en als dagboek kan worden gelezen. De gebeurtenissen en ervaringen van Paulus worden in kleur en vorm weergegeven. De dood van de kat, het verlies van “Papa Karel”, de ontdekking van seksualiteit, het zoeken naar grenzen. De homoseksuelen, die de liefde bedrijven met enorme pimolen, zijn beschilderd met heldere expressieve kleuren, de neus zit meestal tussen de ogen, borsten en navel verschillen niet in grootte. Hij zoekt naar het extreme in horrorfilms, vanuit de videotheek. Hij vertaalde deze films in zijn expressieve werk. Vampiers met bloed aan hun tanden of enge monsters en zombies bevolken zijn schilderijen.

​

Naast zijn bizarre thema's, die er lief en onschuldig uitzien qua expressieve taal, schildert Paulus ook portretten van mensen in zijn omgeving, vaak familieleden, Karel, Toos of zijn zus Anna Maria. Maar je kunt ook enkele van mijn collega's in zijn werk terugvinden. Een mooi werk is “De poort van de zwaan”, voor mama Toos.

​